Zee

Bij de zee. We doken in de golven, zochten krabbetjes, vonden kwallen, bouwden zandtaarten met schelpen, aten een ijsje, vonden de schep terug en gingen weer weg. We kwamen thuis en het bleek gewoon een doordeweekse woensdagmiddag te zijn.

Zwitserleven

Je dobbert op het water in een badpak vol bloemen, je haren krullen alle kanten op, bandjes om je armen, je zwemt.
We plukken sleutelkruid langs de kant van de weg, horen krekels, zoeken stenen, bouwen dammetjes in de beek, stoken vuurtjes om worstjes en marshmallows te roosteren, dwalen rond, verdwalen in het uitzicht, volgen de wolken door de lucht.
Ze schuiven voorbij, maken schaduwen op het pas gemaaide land, op de daken van de huizen met houten luiken en geraniums voor de ramen, op de weggetjes die van de hellingen het dal in kronkelen of gaan ze juist omhoog, naar de hoge toppen bedekt met eeuwige sneeuw, terwijl de badpakken hangen te drogen in de zon.

Zeven weken in twee zinnen

We dwalen in de tuin, plukken paardenbloemen, de appelboom groeit dapper door en op straat is het rustig, veel meer dan steppende kinderen, een watergevecht en boodschappenbezorgers gebeurt er niet, behalve vlaggen die wapperen, een buurvrouw vertelt over zoveel jaar geleden, we vieren vrijheid en verdwijnen weer in de dagen, allerlei dagen, dagen waar we in verdwalen, dagen die sneller gaan dan wij, dagen die stilstaan, we vergeten welke dag precies.

We vegen de achtertuin, blazen paardenbloempluisjes voor de tuin van volgend jaar, de lucht is blauw, blijft maar blauw en helder en de maan, die kan je bijna aanraken, voelde nog nooit zo dichtbij en de zon, de zon schijnt al zeven weken.

Deze dagen

Wat ik wil bewaren
als ik soms toch
heel even
de moed verlies
is de zachtheid in jouw ogen
de stilte van de nacht
het zonlicht in hun haren
en de wind die alles sust
die de bloesem voor de ramen
laat wegwaaien
als
confetti

       door 

                 de

                              lucht.

Dichterbij

We maken grote beslissingen die het leven verkleinen. Buiten is het stil, iedereen lijkt ver weg. Binnen zoeken we onze weg in de dagen, verdelen de ruimte, zetten de ramen open. We leren nieuwe dingen, in welke landen cacaobomen groeien, over mieren en hun voelsprieten en er is een liedje over de tafel van acht. We maken plannen om taarten te bakken, onmogelijke puzzels te maken, muren te verven. We zitten in de tuin of kijken naar buiten.

De lucht is licht en blauw, de zon kruipt iedere dag wat hoger en wijst voorzichtig de weg naar de zomer waar we nu al naar verlangen. De magnolia bloeit, de boom in de achtertuin is bijna roze. Op de stoep voor het huis waait nog wat confetti van twee jarige lentemeisjes.

Ze waren jariger dan ooit: binnen ballonnen, slingers, rode wangen en hele blije blauwe ogen. Buiten werd er in de vroege ochtendkou op de stoep voor ze gezongen, vlaggetjes op het raam geplakt, twee dagen lang lagen er steeds weer cadeautjes voor de deur, de brievenbus klepperde, vrolijke post met lieve woorden, de juffen en meesters zongen lang zal ze leven via een filmpje, zo veel berichtjes, we kregen bloemen en de allermooiste zelfgebakken taart.

De slingers laten we nog even hangen. Buiten is het stil. Maar iedereen voelt dichterbij dan ooit.

Wat Leentje deed

Een van de leukste en onverwachte dingen bij het verschijnen van mijn boek is dat Pien en Lucy nu zelf alles kunnen lezen en dat ook heel vaak doen. Ze zoeken zichzelf in de verhalen, willen eruit voorlezen, verzamelen overal zachte dingen en denken mee over mooie titels en nieuwe gedichten. Nikki houdt het bij voorgelezen worden en als ze ergens mijn boek ziet liggen, zegt ze tevreden: ‘mama, jouw boek. Echt heel mooi.’ Betere recensies bestaan er niet.

Het komt ook door het ontwerp dat ze het vaak oppakken en lezen. Het voelt zo zacht, het bladert zo makkelijk, het leest zo fijn. Ontwerper Leentje deed dat, zij zorgde voor de zachtheid die je echt kan voelen. En Leentje deed nog iets, de oplettende lezer heeft dat misschien wel gezien. Ze maakte alle tekst (het colofon, de bedankpagina) rondom de gedichten rood en de gedichten zelf hebben zwarte letters. Het was Leentje die ervoor koos om de drie namen die ik voorin het boek wilde zetten niet in het rood maar in het zwart te laten drukken.

Leentje deed dat. Ze maakte van mijn drie lievelingsnamen mijn beste gedicht.

 

 

Voor op een grijze dag

Ik zie een grijze lucht

en wil er iets in schrijven

iets in zetten

dat blijft staan

iets dat niet

wegwaait

nooit verdwijnt

ik schrijf

denk ik

jouw naam.

Roep de wind

Zet de ramen open

roep de wind

fluister alles

wat je wilt bewaren

blaas het weg

zwaai het uit

kijk het na

tot in de wolken

voorbij de vogels

op hun vlucht

en voel dan de wind

tegen je wang.

 

Voor alles

wat je wilt bewaren

zet de ramen open

roep de wind.

Zussen

Over zussen, heel dichtbij

die ook niet alles weten

een verjaardag kunnen vergeten

of jij soms die van hen

en dat dat dan niet geeft

omdat er meer is dan die dag

om een cadeautje voor te geven

omdat er meer is om te vieren

bijvoorbeeld

dat je zussen hebt

en dat ze er altijd zijn.

Liefdesliedje

Er waait een blaadje in je haar, zacht oranje tegen het blond van je krullen. Je schudt even met je hoofd en begint weer te zingen. Een liedje dat je zelf verzint, van alle woorden die je kent en het refrein bestaat uit onze namen.

Ik luister hoe je ons steeds weer noemt, steeds weer vangt, in elk refrein opnieuw bewaart. Het maakt je dapper, zingen over wat je kent, waar je van houdt, hardop je naam te zeggen en bij wie je hoort.

Ik luister hoe mijn naam klinkt in jouw stem. De wind trekt iets aan. Het ruikt ineens naar appeltjes, naar houtvuur. De lucht is blauwer, het licht is zachter. Alleen jij en ik en een liefdesliedje.